Lwowsko-Wołyńskie Zagłębie Węglowe,  jest zlokalizowane w obwodach lwowskim i wołyńskim na Ukrainie. Jego przedłużeniem w kierunku zachodnim jest  Lubelskie Zagłębie Węglowe w województwie lubelskim. Razem obejmują powierzchnię około 10 tys. km², tworząc  jednolity obszar węglonośny.

Po stronie ukraińskiej powierzchnia zagłębia wynosi 6 tys. km². Prace wydobywcze są prowadzone na głębokości 300-650 m., a zapasy są szacowane na 970 mln. ton, co wynosi zaledwie 1% zapasów węgla kamiennego Ukrainy.

Wydobycie surowców energetycznych na tym obszarze było na początku XX wieku niezbędne do rozwoju gospodarczego. Dlatego w okresie II RP, były tutaj prowadzone badania odwiertowe w celu lokalizacji surowców energetycznych. Następnie wybuch Drugiej Wojny Światowej uniemożliwił dalsze badanie terenu w związku z prowadzonymi działaniami wojennymi i niejednokrotnym przejściu przez ten teren linii frontu.

Po zakończeniu wojny oraz podpisaniu w 1951 roku Umowy pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o zamianie odcinków terytoriów państwowych, część zagłębia (okolice Sokala) przeszła pod administrację ZSRR. Ministerstwo Przemysłu Węglowego ZSRR, zleciło wznowienie badań oraz rozpoczęcie wydobywania, co doprowadziło do „ożywienia” przemysłu, wybudowania piętnastu kopalń, dwóch elektrociepłowni, a także powstania szeregu miejscowości górniczych. Takimi miejscowościami do dnia dzisiejszego są miasta: Nowowołyńsk, Czerwonograd i Szachtarsk.

Obecnie wydobywanie węgla kamiennego w tym zagłębiu nie ma dużych perspektyw. Jest to związane z małymi zapasami węgla, dużym zasiarczeniem, a także zmniejszeniem energochłonności przemysłu. Szacuje się, że w najbliższym czasie będą czynne tylko dwie z piętnastu kopalń, czego skutkiem będzie kryzys oraz bezrobocie.

Struktura przemysłu oraz górnictwa po obu stronach granicy państwowej między Polską, a Ukrainą, jest bardzo zbliżona. Można ją przedstawić jak  pewnego typu „lustrzane odbicie”, co wskazuje na homogeniczność tego obszaru pod względem geologicznym. Można przytoczyć kilka przykładów. Między innymi występują tutaj analogiczne surowce energetyczne: węgiel kamienny (Lwowsko-Wołyńskie oraz Lubelskie Zagłębie Węglowe), ropa, gaz ziemny (Zachodnie i Wschodnie Podkarpacie), torf (obszary pojezierzy Szackiego oraz Łęczyńsko-Włodawskiego). Analogiczna sytuacja dotyczy surowców wykorzystywanych w budownictwie: gliny (przemysł cegielniany), kreda, wapień (przemysł cementowy), materiały skalne (liczne kamieniołomy).

TAGI ARTYKUŁU

górnictwo, Obwód Lwowski, przemysł, węgiel