Morszyn / Моршин – miasteczko oraz ważne uzdrowisko ukraińskiego Podkarpacia. Zlokalizowane wśród malowniczych lasów na południowym-zachodzie obwodu lwowskiego na wysokości 340 m.n.p.m. Historia uzdrowiska sięga XV wieku. Wówczas zamieszkujący te obszary chłopi, wydobywali tu solankę, którą w specjalnych „baniach” lub „żupach” przy pomocy dużej temperatury odparowywali – uzyskując w ten sposób sól. Dużą wadą był gorzki posmak soli, w skład której wchodziły wówczas nieznane składniki chemiczne. Sól z Morszyna nie była konkurencyjna na rynku (Drohobycka sól posiadała lepsze walory smakowe), co doprowadziło do upadku lokalnego przemysłu wydobywczego.

Sytuacja się zmieniła, kiedy przez miasteczko została poprowadzona w 1875 roku kolej, która połączyła ważne ośrodki miejskie – Stryj oraz Stanisławów. Wówczas gospodarz i właściciel Morszyna, kupiec niemieckiego pochodzenia Bonifacy Shtiller / Боніфацій Штіллер zaprosił ze Lwowa dwóch znanych lekarzy-chemików W. Piaseckiego oraz S. Dzikowskiego, którzy już w 1878 roku zorganizowali pierwszy sezon leczniczy. Uruchomione uzdrowisko funkcjonowało na bazie lokalnych źródeł wody mineralnej, solanki wydobywanej odwiertów oraz borowiny pobieranej w lokalnych lasach.

Nowo powstałe uzdrowisko wzorowano na zachodnio-europejskich uzdrowiskach, które wówczas były bardzo modne – zwłaszcza wśród arystokracji oraz mieszczan. Już w 1881 roku w kurorcie istniały: park zdrojowy, pijalnia wód, 12 pomieszczeń ze specjalnymi „wannami” / „baniami” terapeutycznymi oraz 2 ważne źródła. Utworzono też pierwsze sanatoria i pensjonaty dla kuracjuszy. W 1879 roku, dwa główne źródła nazwano na cześć właścicieli uzdrowiska – Shtillerów. Źródło numer 1 nazwano „Bonifacy”, a numer 2 „Magdalena”. Również w 1879 roku zostało otwarte ultrasłodkie (termin chemiczny) źródło „Matki Boskiej”.

Od 1880 roku Morszyn oficjalne uzyskał nazwę kurortu balneologicznego, a sezony lecznicze nosiły nazwę „Leczenie wodą mineralną oraz borowiną”. Pod koniec XIX wieku Morszyn uzyskał światową sławę. Miejscową solankę eksportowano do: USA, Włoch, Niemiec, Anglii oraz Rumunii.

Następny etap rozwoju uzdrowiska przypada na okres międzywojenny. Wówczas wybudowano tutaj: szpital inhalacyjny, szpital borowinowy, szpital wodoleczniczy, a także najbardziej rozpoznawalny obiekt uzdrowiska – pijalnie wód mineralnych „Grzybek”/ „Грибок”, który został symbolem miasta. Wybudowano też w 1935 roku największe sanatorium „Marmurowy Pałac” / „Мармуровий палац”.

W okresie ZSRR nastąpił następny intensywny rozwój uzdrowiska. Uruchomiono przychodnie sanatoryjne, a także wprowadzono system wczasów pracowniczych, co doprowadziło do umasowienia procesu leczniczego. Wille, pensjonaty oraz dworki, połączona w sanatoria o różnym profilu. Popularność uzdrowiska rosła dynamicznie. Przykładowo w 1964 roku Morszyn odwiedziło 42 221 kuracjuszy, w roku 1973 przyjechało 59 288 osób, a już w 1977 roku z usług leczniczych skorzystało 67 137 osób. Morszyn uznano kurortem rangi ogólnokrajowej (ZSRR), podobnie jak Balneologiczny Kurort Truskawiec.

Na dzień dzisiejszy Morszyn jest ważnym ośrodkiem turystycznym ukraińskiego Podkarpacia. Woda „Morszynska”, stanowi jeden z najbardziej rozpoznawalnych produktów regionalnych na zachodniej Ukrainie oraz coraz bardziej na całej Ukrainie. Piękne i niepowtarzalne okolice, parki oraz jeziora tworzą idealną bazę dla rozwoju turystyki uzdrowiskowej oraz poznawczej.

TAGI ARTYKUŁU

Morszyn, uzdrowisko